Taalkunstig crashen met Peter Verhelst

Mijn leven is één opeenvolging van onderstebovenervaringen. Er gaat geen dag voorbij of er gebeurt wel iets dat de moeite waard is om te vertellen. Zelfs als ik gewoon een boek zit te lezen, gebeuren er wonderlijke dingen. Laat me vertellen over “De kunst van het crashen” van Peter Verhelst.

De dag dat ik beslis ‘De kunst van het crashen’ van Verhelst te lezen

Die dag bevindt de roman zich al maanden in mijn boekenkast. Het is slechts een van de vele boeken in mijn anderhalve meter lange ‘Nog te lezen’- boekenrij. Waarom ik precies dat boek eruit haal die dag? Ik houd wel van de stijl van Peter Verhelst, heb al een aantal héél mooie boeken van hem gelezen, én dit boek kreeg zo’n goede kritieken. We gaan ervoor!

Ik sla het boek open en wat ziet mijn oog?

Een handtekening van Peter Verhelst! Ik blijk in het bezit te zijn van een eerste druk, en dan nog een gesigneerd exemplaar. Ik bekijk de handtekening grondig om te zien of die wel echt is. Ja hoor. En dan begin ik te denken. Heb ik ooit Peter Verhelst in real life gezien? Heb ik hem ooit mijn boek laten signeren? Ik pijnig mijn hersenen, maar een ontmoeting met Peter Verhelst kan ik me echt niet voor de geest halen.

Hoe kom ik toch aan dit boek?

Opeens schiet het me te binnen! Ik heb het boek gekocht in het Paard van Troje in Gent, en kreeg er het Boekenweekgeschenk 2015 van Dimitri Verhulst gratis bij. Ik heb het boek van Peter Verhelst gewoon van de stapel genomen en ben ermee naar de kassa gestapt. Blijk ik een gesigneerd exemplaar te hebben meegegrist! In de colofon lees ik dat Peter Verhelst twintig stuks van de eerste druk heeft gesigneerd, dat die boeken lukraak in dozen zijn gestopt en aan diverse boekhandels bezorgd. En een van die twintig stuks heb ik dus in huis gehaald. Tja, da’s weer zo’n typische meevaller. Dergelijke zaken heb ik eigenlijk constant voor. Geeft toch een extraatje aan mijn leven.

‘De kunst van het crashen’, vijfsterrenboek

Peter Verhelst beschrijft een autocrash die slechts enkele seconden duurt. Maar wat hem in die korte tijdsspanne door het hoofd schiet, schrijft hij neer in driehonderd prachtpagina’s. In die mooie en rijke taal die we van hem gewoon zijn, in korte mysterieuze hoofdstukken die nergens naartoe lijken te gaan. Soms begrijp ik niets van wat ik lees, maar omdat Verhelst zo’n prachtige literaire taal gebruikt en zo’n rijke woordenweelde etaleert, blijf ik doorlezen. Omwille van de schoonheid van elk individueel woord en elke aparte zin. Poëtisch proza noem ik dat, of is het prozaïsche poëzie? Ik ben er nog niet uit. Feit is dat ik verdrink in de boeken van Peter Verhelst, en dat ik regelmatig verloren loop in die ondoordringbare mist van woorden. Gelukkig maar, want van zijn stijl kan ik echt genieten.

Onbegrijpelijke passages doen me terugdenken aan zijn magnus opus Zwerm

Prachtuitgave van 666 pagina’s lang, je begint te lezen op pagina 666 en eindigt op pagina 1. Ook hier die allesoverheersende woordenweelde. Verhelst rijgt de zinnen aaneen, de ene zin al langer dan de andere, sommige beslaan zelfs een halve pagina. Ik savoureer de zinnen, want ze zijn oh zo mooi. Ik snap elk afzonderlijk woord, maar de betekenis van het geheel vat ik niet. Tot op vandaag weet ik nog steeds niet waar Zwerm over gaat.

Wie het weet, mag het me komen vertellen

Ik zet de koffie – of wat sterkers – alvast klaar.

Persoonlijke reacties zijn altijd welkom!

En met deze positieve noot, sluit ik alweer af.

© C’bon

 

Misschien ook geïnteresseerd in deze blogs?

Waar gaat Zwerm over? Analyse door Peter Verhelst zelf

Vijf debuten gewikt en gewogen, ook Het smelt van Lize Spit

Dol op boeken? Richt een leesclub op

Brieven uit Genua, pijnlijk eerlijk