Mijn eindejaarslijstje 2019: literatuur, muziek en toneel
Sterren, sterren, sterren overal!
Mijn eindejaarslijstje van 2019 publiceren in december 2019? Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt. Want ook in december gebeurt er nog zoveel, hoor je nieuwe muziek, lees je een boek (soms wel twee of drie) en komt er iets op je weg dat je van je sokken blaast. Hier komt hij dus aan, mijn eindejaarslijstje 2019. De meest beluisterde cd’s, mijn wow-concerten van het jaar (internationaal én Belgisch), en het boek dat me in 2019 het meest heeft geraakt. Daar begin ik trouwens mee. Trouwens geïnteresseerd in mijn laatste kwartaallijstje gelezen boeken in 2019?
Eindejaarslijstje 2019 – Literatuur
Mijn topboek van het jaar. Geen enkel boek heeft me zo geraakt als dit.
Mijn beste boek is met voorsprong ‘Een algemene theorie van het vergeten‘ van José Eduardo Agualusa. Tegelijk één van de ontdekkingen van het jaar, want ik had nog niet van deze schrijver gehoord. Agualusa woont afwisselend in Portugal, Angola en Brazilië. Zijn stijl wordt omschreven als een mengeling van Coetzee en Marquez, en dat zijn toch namen die tellen.
Wat ik op Goodreads heb gezet, herhaal ik hier graag. Dit boek is magistraal goed en krijgt zonder nadenken het maximum van de sterren. Het heeft me totaal overrompeld, zelfs in die mate dat ik het twee keer na elkaar heb gelezen, iets wat zelden of nooit gebeurt. Via het waargebeurde levensverhaal van Ludo vertelt Agualusa de geschiedenis van Angola. Deze vrouw heeft zich ingemetseld in haar appartement uit vrees voor de revolutie. Naast haar fragmentarisch vertelde verhaal krijg je extra verhaallijnen van tal van andere, heel uiteenlopende personages die op het eerste gezicht niets met haar te maken hebben. Agualusa gooit hier een lijntje uit, daar een ander, tot uiteindelijk alle lijntjes samenkomen. De taal is mooi en eenvoudig, de stijl en de vertaling zijn werkelijk prachtig, hoed af voor Harry Lemmens.
Muziek
Mijn topscrobbles van het jaar 2019. Bastille is de favoriet van de dochter.
Ik heb het al eens gezegd, maar ook nu herhaal ik me graag weer. Luister je veel naar muziek via je computer? Maak dan een gratis account aan bij Last.fm. Je krijgt heel mooie overzichtelijke statistieken van de muziek waar je naar luistert, welke stijl, wanneer, hoe vaak… Ik grasduin dagelijks in dit muzikale dagboek. En wat blijkt? In 2019 luisterde ik het meest naar The Twilight Sad, Ought en Strand of Oaks.
It won’t be like this all the time. Ik hoop alvast van wel!
The Twilight Sad is een Schotse indierockband, je verstaat de zanger amper en live komen die dikke Schotse klanken nog extra tot uiting. Onverstaanbaar! Hun newwavesound doet denken aan The Cure, Joy Division en The Smiths. Ik zag ze vorig jaar live in de Botanique en dat was een prachtconcert. Dit jaar deden ze het nog eens dik over in Trix. Ken je de band niet? Dan is het hoog tijd om die te leren kennen! Prachtige melodieën en een gepassioneerde zanger.
The Twilight Sad gaat trouwens ook lopen met de titel: Beste concert van het jaar.
Opvolger van Hard Love. Logisch toch.
Op de tweede plaats staat Strand of Oaks. Hij slaagt er al jaren in elke keer opnieuw in mijn toptien van meest beluisterde muzikanten te komen. Ook hem zag ik live aan het werk in de Trix in Antwerpen. Een minpuntje: het concert vond plaats op 26 mei, en om eerlijk te zijn heeft de verschrikkelijke verkiezingsuitslag mijn luisterplezier toch wel wat vergald. Maar een dijk van een plaat, alweer.
En wat Ought betreft, ik vind het heel leuk om naar de zanger te luisteren. Zijn stem heeft veel weg van de stem van David Byrne, en laat die man nu ook een van mijn topfavorieten zijn – ik verwijs hiervoor naar mijn favorietenlijst van 2018! Hun vorige plaat vond ik beter dan de nieuwe. Maar toch, ze blijven grote klasse.
Concert
Ik moet toch eens wat meer foto’s nemen op concerten. Dat doe ik nooit, en dan moet ik signalisatieborden tonen!
En weer slaagt Flying Horseman erin mijn eindejaarslijstje 2019 binnen te sijpelen, ook al hebben ze in 2019 geen nieuwe plaat uitgebracht. Ik was aanwezig op hun voorlaatste ‘Rooms/Ruins’-concert op 5 april in Oostende, in de kleine zaal op de derde verdieping van De Post. En ik was er bij op hun laatste concert in Oudenaarde op 27 april, een zittend (!!!) concert begot! De eerste keer dat ik hun plaat live hoorde was ook zittend, in de Gentse Handelsbeurs. Dat stoorde niet, ik kende de muziek nog niet en ook de band moest nog inspelen. Maar op het eind van de tournee was dat toch wel wat anders. Zittend moeten luisteren, het was een beetje een afscheid in mineur…
Nu heb ik de band al een keer of tien live gezien, maar wat ze presteerden in Oostende was in één woord magistraal. Grilliger heb ik ze nooit meegemaakt. Ik zag een subliem concert van een sublieme band die erin slaagt enkel en alleen niet minder dan sublieme songs te brengen, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Hun versie van mijn lievelingslied Brother die avond: man, dat is wat drugs volgens mij met je doet. Je zo de hoogte in duwen. Ik heb gelukkig geen drugs nodig voor zo’n roes, de muziek van Flying Horseman volstaat.
Eindejaarslijstje 2019 – Theater
Johan Heldenbergh, de ultieme Karl Marx
Niet veel films gezien dit jaar. De drie zogenaamde topfilms van 2019 – The Irishman, Marriage Story en Two Popes – vond ik langdradig en saai, zeker niet goed genoeg om te vermelden in dit eindejaarslijstje 2019. Het beste toneelstuk zag ik op de zondagnamiddag van 20 december. Toen ging ik kijken naar Marx, gespeeld door Johan Heldenbergh. Lang geleden dat ik zo onder de indruk ben geweest van een monoloog. Je moet het maar doen, de marxistische theorie op een bevattelijke en niet al te zwaarwichtige manier uitleggen. Het ging Heldenbergh perfect af, met de nodige humor en zelfspot. De verwijzingen naar zijn lieve vrouw Jenny en de verhalen over al hun ontberingen leverden regelmatig kippenvel en rechtopstaande haartjes op.
De voorstelling ging van het ene hoogtepunt naar het andere. En toen moest die verbluffende epiloog nog komen die alles af maakte. Heldenbergh toonde vol woede aan dat de theorie van Marx nog springlevend is. Dat de eenentwintigste eeuw waarin we leven een foute kopie is van de negentiende. Dat de omstandigheden die het ontstaan van het communisme in de hand hebben gewerkt, nu nog altijd bestaan, zelfs meer dan ooit. En dat het hoog tijd is voor een nieuwe revolutie (IK DOE MEE!). Een staande ovatie was de enige juiste beloning.
Lees ik nu al mijn favoriet van 2020?
Ik ben ondertussen het boek ‘Liefde en Kapitaal’ aan het lezen, een meer dan 1.000 pagina’s tellend boek van Mary Gabriel over het echtpaar Marx, en ook daarvan ben ik onder de indruk. Komt misschien in mijn favorietenlijstje 2020 te staan… En met deze positieve noot stop ik. Heb jij een eigen eindejaarslijstje 2019? Speel door, ik ben benieuwd. Tot de volgende!
© C’bon
Ook geïnteresseerd in deze blogs?
“Als ik mijn sound speel in mijn bands, klinkt het wel goed”
