Mijn favorietenlijstje 2018

Nooit een meeloper geweest en nu ook niet. Ik publiceer mijn favorietenlijstje van 2018 in januari 2019, als het jaar achter de rug is. Niet in december 2018, want dan volgt er nog een hele maand. En iedereen weet: elke dag kan er iets op je weg komen dat je van je stokken blaast. Hier komt ie dus aan, mijn favorietenlijstje 2018. De mooiste cd (internationaal en Belgisch), de beste film, het wow-concert van het jaar (internationaal én Belgisch) en het boek dat me het gelukkigst heeft gemaakt. Daar begin ik dit lijstje van persoonlijke favorieten 2018 trouwens mee. Hier vind je trouwens ook mijn eindejaarslijstje 2019.

Favorietenlijstje 2018: beste boek – Zita Theunynck (Het wordt spectaculair. Beloofd.)

Ik heb deze uitspraak al op Goodreads gezet en ik herhaal die graag: dit debuut is onbeschaamd romantisch, de verliefde gevoelens stromen van elke pagina af. En ik ben een romantische ziel, dus dat helpt al wat om de titel van beste boek 2018 te krijgen. Maar uiteraard is dat niet de enige. In de eerste plaats is het heel goed en leesbaar geschreven. Zita is copywriter van beroep en dat merk je aan bepaalde copywritingtechnieken. Maar de originele structuur van dat boek doet het helemaal. In het begin krijg je 23 fantastische liefdesbrieven te lezen, de een meteen na de ander. Had iemand me ooit zo’n brief gestuurd, ik was er meteen mee in zee gegaan. Pas later krijg je elk van die brieven in hun context te zien, en dan blijkt dat je op het verkeerde been bent gezet.

Ik heb maar één boodschap: lezen! Het is geen dik boek, je bent er zo door. Waarschuwing: na het lezen wil je meteen opnieuw beginnen, én je betaalt je blauw aan de exemplaren die je koopt voor de vrienden. Ik zat na het lezen gewoon verweesd voor me heen te kijken. Ik voelde me enorm emotioneel aangegrepen, en dat wil wat zeggen voor een harde tante als ik. Maar dat is precies wat een boek voor mij goed maakt: de impact die het op je heeft. In dit geval was dat pure overweldiging. Mijn boek van het jaar, mét voorsprong. Hier vind je trouwens alle zestig gelezen exemplaren in 2018: boekenlijstje deel 1 en boekenlijstje deel 2.

PS: mannen houden niet van dit soort literatuur: “Wat vind jij daar nu goed aan, het overstijgt de middelmaat zelfs niet eens”. Zo’n soort opmerkingen heb ik al gekregen van mannen. Zullen we het op de verschillen tussen man en vrouw steken?

Favorietenlijstje 2018: beste cd internationaal – Amen Dunes (Freedom)

Deze cd heb ik in 2018 veel beluisterd. Telkens opnieuw maar niet doorlopend. Ik luisterde naar andere dingen, en dacht toen: toch nog eens naar Amen Dunes luisteren, en zo ging dat het hele jaar door. Waarom? Moeilijk te omschrijven. Over muziek schrijven en praten heb ik nooit makkelijk gevonden. Daarin ben ik gelukkig niet de enige, want ik heb de tegenvallende boeken van Elvis Costello, David Byrne en Patti Smith gelezen. Zelfs zij kunnen het niet. De mensen die het wel kunnen – en die bestaan – hebben mijn volle bewondering.

Wat vind ik nu zo goed aan Amen Dunes? Ik onderneem een poging. In de eerste plaats heeft hij een heldere en tedere stem (daar is dat teder weer, zal wel aan mijn vrouw-zijn liggen). Zijn songs zijn vrij klassiek rockerig, ritmisch, maar vooral goed. Af en toe hoor je hier en daar een onverwachte twist, en ook van die variatie ben ik fan. Eerlijk? Deze cd geeft me een romantisch gevoel. Wordt 2018 het jaar van de romantiek? Hier vind je trouwens mijn muzikaal jaar 2018 als infografiek op Last.fm. En mijn cd-lijst van 2017.

Favorietenlijstje 2018: beste cd nationaal/concert nationaal – Flying Horseman (Rooms/Ruins)

Een jaaroverzicht zonder Flying Horseman? Onmogelijk toch! En ja hoor, ook dit jaar staan ze weer in mijn lijstje. Want wat die groep doet, grenst aan het ongelooflijke. Ze blijven hoge toppen scheren in alles wat ze doen. Volgens mijn luisterstatistieken is deze plaat de meest beluisterde in 2018. En daar zijn de draaibeurten in de auto nog niet eens bij gerekend: de cd zat zes maanden lang in de cd-speler! Flying Horseman maakt prachtige, mooie en gevarieerde muziek die je nooit beu wordt, ik toch niet. Want het is net die variatie, dat voortdurend veranderende ritme en die verrukkelijk mooie melodielijnen die de muziek van Flying Horseman voor mij zo onwezenlijk goed maken. Transit, de solo-coverplaat van frontman Bert Dockx, is ook goed, maar minder gevarieerd, wellicht omdat het niet Berts, maar andermans songs zijn.

Flying Horseman gaf trouwens ook het beste concert dat ik heb gezien van een Belgische band. Ik was een van de weinige vip-aanwezigen bij het aftrapconcert van de Rooms/Ruins-tournee in hun repetitiekot in Deurne. Gewonnen via De Morgen. Heb van op de eerste rij dat eerste concert mogen meemaken. Tof. Magistraal. Geen andere woorden voor, of het zou pokkeheet moeten zijn. In deze blog vind je het verslag van dat Flying Horseman concert waarin ik ook mijn zegje mag doen. Zéér verbaal! (Dikke smiley)

Favorietenlijstje 2018: beste concert – David Byrne op Werchter 2018

Man man man, was dat een oorgasme! Benaderde een echt orgasme. Wat die man presteerde in The Barn grenst aan de perfectie. Dochter Hannah en ik stonden vooraf, bij gebrek aan beter, te luisteren naar George Ezra. Toen dat concert eindelijk afgelopen was, liepen alle pubermeiden The Barn uit en bevonden we ons opeens in een vrijwel lege zaal. We namen een plaatsje in op de staantribune rechts vooraan en dat bleek een schot in de roos. We stonden daarmee op de allerbeste plaatsen.

Het concert was fantastisch, één langgerekt hoogtepunt van begin tot eind. David Byrne kwam op, alleen, zong een lied. Erna kwamen geleidelijk aan zijn andere bandleden op het podium. Remember Stop Making Sense, die verrukkelijke concertfilm van Talking Heads? Iedereen droeg zijn instrument, ook de drummer. Was gekleed in prachtig grijze pakken, liep van de ene kant van het podium naar het andere. Allen samen brachten ze een visueel ongelooflijk spektakel in een geweldige choreografie.

Maar beeld alleen is uiteraard niet genoeg om de titel van beste concert te krijgen. Ook de muziek moet goed zijn. En die was even subliem. De grootste hits van Talking Heads passeerden de revue. Ik stond werkelijk versteld van het grote aantal hits dat ze hebben gehad, echte dijken van songs. Daartussen bracht David Byrne enkele solosongs, en die deden totaal geen afbreuk aan het geheel. Eén hoogtepunt van begin tot eind. Wat een man! Wat een artiest! R E S P E C T en B E W O N D E R I N G!

Favorietenlijstje 2018: beste film – Cold War

Ik ga jaarlijks naar de Focus Filmdag tijdens Filmfest Gent. Dave Mestdagh schotelt de aanwezigen vijf films voor. Nooit weet je welke die zullen zijn en vaak is zijn keuze heel verrassend. Je zit urenlang te kijken en te genieten, zonder popcorn-, taco- en chipsvretende pubers naast je. Soms lijdzaam (ik heb er al slechte films gezien!), maar andere keren serieus onder de indruk. Dit jaar was Daves keuze uitmuntend. Vijf heel goede films gezien op één dag, en daarvan was Cold War de allerbeste.

De andere films? The Favourite (over rivaliserende hofdames van Queen Anne), Girl (geen extra uitleg nodig), Shoplifters (over een verwaarloosd Chinees meisje dat wordt opgevangen door een wel heel vreemde familie) en The Sisters Brothers (een anti-machowestern met Joaquin Phoenix). Maar Cold War spande de kroon: een zwart-witfilm over die verdomde muur tussen oost en west en wat die met een verliefd koppel deed. Moraal van het verhaal: grenzen zijn nooit een goed idee! Prachtige acteerprestaties van twee uiterst mooie mensen. Kijk eens, alweer een romantische film als favoriet. Ik geef het toe: ik ben een romanticus pur sang.

En met deze positieve noot stop ik.  Heb jij trouwens een eigen favorietenlijstje 2018? Speel door, ik ben benieuwd. Tot de volgende!

© C’bon

Ook geïnteresseerd in deze blogs?

Gelezen in eerste halfjaar 2018: meesterwerken én misbaksels

Last.fm, muzikaal dagboek

Brieven uit Genua, pijnlijk eerlijk