Gelezen boeken 2020 deel 1, al 20 stuks begot!

Daar gaan we weer! Hieronder vind je het eerste boekenlijstje van vier dit jaar: mijn gelezen boeken 2020 deel 1. 5039 pagina’s verdeeld over twintig boeken, dat gaat lekker hard. Voor wie het nog niet weet: per kwartaal verzamel ik mijn gelezen boeken in één overzichtsblog. Hier vind je bijvoorbeeld mijn boekenlijst 2019 vierde kwartaal en boekenlijst 2019 derde kwartaal. Wil je geen enkel kwartaaldeel missen? Schrijf je dan in op mijn blogs via de link rechtsboven. Je krijgt ze dan automatisch in je mailbox.

Ik ben trouwens heel benieuwd wat het volgende kwartaal brengt op leesvlak. Nu het aantal betaalde schrijfopdrachten duidelijk afneemt als gevolg van de coronamiserie – HOU JE GEZOND! – profiteer ik van de vrijgekomen tijd om meer eigen blogs te schrijven rond copywriting en SEO, mijn corebusiness. Het lezen schiet er misschien een beetje bij in. We zien wel…

Maar nu tijd voor mijn gelezen boeken 2020 deel 1. Zoals altijd lekker scanbaar, met titel, afbeelding en kort verslag van maximaal 150 woorden. De oorspronkelijke tekstjes postte ik op Goodreads.

Mijn gelezen boeken 2020 deel 1: de vijf sterren

Liefde en kapitaal door Mary Gabriel
*****

Vorig jaar zag ik Johan Heldenbergh aan het werk als Karl Marx. In een verbluffende epiloog oreerde hij dat de theorie van Marx nog springlevend is, de eeuw waarin we leven een foute kopie is van de negentiende en er een nieuwe revolutie op til is. Reden genoeg om me te verdiepen in het leven van Marx, zijn vrouw Jenny, kinderen, vrienden en vijanden. Wat een verschrikkelijk leven heeft dat gezin geleid! Armoede, ontbering, ziektes, kindersterfte, zelfmoord… Arbeiders waren de speelbal van de kapitalisten en er bestond nog niet zoiets als sociale zekerheid. Friedrich Engels, vriend van Marx, bleef gelukkig zijn hele leven lang een financieel vangnet voor de familie. Marx leven stond volledig in het teken van zijn revolutionaire ideeën. Met zijn werk stond hij aan de bakermat van het opkomende socialisme en veranderde daarmee de geest van de tijd, een verdienste die kan tellen. Indrukwekkend tijdsbeeld én familiegeschiedenis.

Zo verliep de tijd die me toegemeten was door Dirk Van Duppen
*****

Lees dit kleinood! “Wij mensen zijn sociale beesten, en dat maakt ons rijk. We voelen ons pas goed in ons vel als we goed zijn voor anderen. Wat je bent wordt bepaald door je relatie met anderen…” Kan tellen als positieve boodschap én maatschappijvisie. Thomas Blommaert heeft het goed gedaan: aandachtig geluisterd naar Dirk Van Duppen en vervolgens de ene uitspraak na de andere neergeschreven in een eenvoudige taal, zonder die te gaan oppoetsen en stileren. Ook de poëtische lay-out met veel witruimte is een goede keuze. Alles komt warm en overtuigend binnen. Vanaf de allereerste zin leef je vol sympathie mee met de man die heeft vernomen dat hij maar een aantal maanden meer te leven heeft. Dirk Van Duppen kijkt terug op zijn te korte leven en vertelt over wat hij heeft gedaan, objectief, krachtig, geëngageerd, met het hart op de juiste plaats, altijd warm en bescheiden. RESPECT!

Cliënt E. Busken door Jeroen Brouwers
*****

Bij het lezen dacht ik spontaan aan het lied “Hope I die before I get old”, maar verbasterde dat tot “Hope I die before I get to live in a WZC’. Wat een doordringende manier om te beschrijven wat niemand ooit zou hoeven mee te maken: je laatste levensetappe doorbrengen in een woonzorgcentrum. Ook al ben je superintelligent, je moet het maar tolereren dat je er als een kleuter wordt behandeld, dat er over je wordt gepraat terwijl je er gewoon bij zit, dat je geen privacy meer hebt. Jeroen Brouwers speelt in zijn overpeinzingen als rusthuisbewoner met alle mogelijke woorden. Kan hij niet op het juiste woord komen, dan verbastert hij heel origineel bestaande exemplaren. Maar altijd blijven die zo enorm herkenbaar. Op 80-jarige leeftijd nog zo’n verrukkelijke taalbeheersing demonstreren, dat verdient respect en een kniediepe buiging. Ik hoop zo dat er nog een boek komt!

Vreemd land door Jhumpa Lahiri
*****

Ik ben niet zo’n fan van kortverhalen, maar voor Jhumpa Lahiri maak ik graag een uitzondering. Ook al omdat de verhalen in dit boek veeleer novellen zijn van een veertigtal pagina’s, lang genoeg om de personages goed te leren kennen. Lahiri legt de vinger op de cultuurverschillen die er zijn en blijven, ook al wonen Indische immigranten al jaren in de westerse wereld. Veel van de Bengaalse ouders in het boek verhuizen naar Amerika in de verwachting dat hun leven en dat van hun kinderen beter zullen worden. Maar zoals blijkt uit de verhalen valt dat vaak tegen. De kinderen van de eerste generatie immigranten hebben weliswaar meer vrijheid dan hun ouders, maar dat ze hun levenspad meer zelf kunnen uitstippelen, maakt hen nog geen gelukkiger mensen. Prachtig en elegant proza, vlot en meeslepend geschreven. Puntgaaf zou mijn vroegere leraar creatief schrijven het noemen. Ik vind het vooral uitzonderlijk mooi.

Antoinette door Robbert Welagen
*****

Bij het lezen van dit verhaal schoot me opeens te binnen wat voor mij een roman subliem maakt. Vaak is dat het gebruik van een eenvoudige taal die toch een rijk palet aan beelden en gevoelens oproept. Ik denk alweer spontaan aan het superromantische ‘Het wordt spectaculair. Beloofd!’ van Zita Theunynck. En nu is er ook ‘Antoinette’ van Robbert Welagen, een even mooi en intens liefdesverhaal, geschreven in een vergelijkbare eenvoudige taal en stijl. En dat volstaat voor mij. Ik heb er geen ander woord voor, dit boekje is een regelrechte parel. Ik zat werkelijk naast de man in het thermaal bad in Budapest, leefde mee met wat hij vertelde over de liefde die hij ooit had maar later verloor. Over de dochter met een diadeem en de zoon met een stripverhaal die hij wou maar nooit kreeg. Mijn tip? Lees dit juweeltje.

Dit is trouwens dé ontdekking in mijn lijstje gelezen boeken 2020 deel 1. Van hem lees ik meer.

Gelezen boeken 2020 deel 1: de vier sterren

De slachtersdochter door Yaniv Iczkovits
****

Wat zijn joodse schrijvers toch grootse verhalenvertellers! Ik weet niet wat me zo trekt in hun verhalen. Is het dat exotische, die vreemde namen, gebruiken, kledij, cultuur? Het verhaal is alleszins prachtig: een zus gaat op zoek naar haar verdwenen schoonbroer en ontketent daardoor bijna een Russische revolutie. Je krijgt naast haar levensverhaal ook dat van haar metgezellen voorgeschoteld, altijd interessant, opvallend, avontuurlijk en verrassend. Alleen soms iets te lang en overgedetailleerd, en dat is dan ook het enige minpuntje. Wat ik zo sterk vind? Alle vooroordelen over joden passeren de revue – dat voortdurend bestuderen van die kleine letters in dat dikke boek met die dunne pagina’s, dat constante heen en weer bewegen, die gekrulde lokken en lange baarden, die gezinnen die voor een jood het allerbelangrijkste ter wereld zijn. Maar altijd op zo’n manier dat duidelijk wordt dat een jood zoveel meer is dan dat. Aanrader.

Het verhaal van een huwelijk door Geir Gulliksen
****

Graag gelezen, dit verhaal over een huwelijk en hoe het – voorspelbaar – fout loopt. Een koppel houdt van elkaar. De man ziet zijn vrouw zo graag dat hij haar stimuleert om even rond te kijken en seks te hebben met anderen. Hij biedt haar totale vrijheid op dat vlak, als bewijs van zijn liefde. Als ze vertelt over haar erotische fantasieën vindt hij dat alleen maar opwindend. Verhoudingen kunnen best, zij komt toch altijd weer bij hem terug, denkt hij. Tot ze echt verliefd wordt en hem verlaat. Geschreven vanuit een opvallend perspectief. Soms schrijft de man vanuit zichzelf. Dan schrijft hij weer vanuit het perspectief van zijn vrouw. Hij kruipt als het ware in haar hoofd en beschrijft wat ze denkt en doet. Andere keren lees je het verhaal van de vrouw vanuit haar perspectief. Vlotte schrijfstijl. Eenvoudige korte zinnen. Lekker leesbare sprongen in de tijd. Veel seks, geen porno.

De grond onder onze voeten door Jesús Carrasco
****

Wat een mokerslag van een boek! Ik heb een lange wandeling met de hond nodig om hiervan te bekomen. Eva Holman is de vrouw van een gewezen, nu zieke oorlogsheld die als beloning een huis heeft gekregen in het overwonnen gebied. Wanneer een inlander opdaagt met littekens in het gezicht geeft ze hem niet aan, maar luistert ze naar zijn verschrikkelijke levensverhaal. Het boek leest gemakkelijk door de eenvoudige taal en dito stijl. Maar doordat de verhalen van Eva en de vluchteling kriskras door elkaar worden verteld, is het nodig alert te blijven lezen. Je krijgt beschrijvingen van de vreselijkste gruwelijkheden, maar nooit echt expliciet. Doordat de auteur zich beperkt tot de essentie, zonder onnodige uitweidingen, vult je fantasie alle verzwegen details zelf in. Vaak voel je dat je maag zich omkeert en je haren omhoog gaan staan, en net dat maakt het boek zo krachtig.

Zeven minuten na middernacht door Patrick Ness
****

Heb dit kleinood als tussendoortje herlezen, ik herinner me dat ik dit youngadultboek jaren geleden heel mooi vond. En ja hoor, het was weer van dattum. Wat ik zo goed vind aan het verhaal? Dat alles wat verteld wordt opeens, op een bepaald moment, een heel andere, onverwachte en onvoorspelbare wending krijgt. Zowel de verhalen die de taxusboom vertelt, als wat er gebeurt in het werkelijke leven. Mooi verhaal over wat het toekomstige verlies van een geliefde met een jong kind doet, verteld in een vlotte, empathische stijl. Ik voelde aan den lijve hoe pesten onder jongeren aanvoelt. Een vriend die het boek ook heeft gelezen, was minder onder de indruk dan ik. Hij vertelde me dat pesters in het echte leven nooit de hand reiken aan wie ze pesten. Dit boek is dus overduidelijk fictie. Maar mooi en overtuigend verteld, en dat is wat telt.

Gelezen boeken 2020 deel 1: de drie sterren

Uit woede en onbegrip. Pamflet over de schande van armoede door Erik Vlaminck
***

Verplicht boek voor iedereen, maar zeker voor beleidsmakers. Terwijl ik een vuistdik boek over Karl Marx aan het doornemen ben, lees ik als tussendoortje het prachtige afscheidsboek van Dirk Van Duppen die de kille argumentatie van onze beleidsmakers aan de kaak stelt: “De armen hebben alles aan zichzelf en hun luie natuur te danken.” Hetzelfde idee komt terug in dit woeste en woedende pamflet over wat er allemaal scheef loopt in ons welvarende Belgenlandje. Wist je dat 14% van alle kinderen in armoede opgroeit? Een dergelijke start in het leven betekent vaak nog veel meer miserie later. Met een aantal kleine bijsturingen aan het beleid los je nochtans al veel op. Maar de wil daartoe moet er zijn, en die is er nu overduidelijk niet. De auteurs sommen naakte feiten op in een eenvoudige taal en illustreren alles met overtuigende cijfers.

Leuke extra: ongeveer elk hoofdstukje sluit af met een rake tegenstelling.

Een berg mens onder witte lakens door Erik Vlaminck
***

Ik lees Erik Vlaminck graag. Hoe uniek hij altijd schrijft over gewoon volkse personen die spreken en redeneren in een even sappige volkse taal. Ook hier genoten van de monologen die de man in het ziekenhuisbed naast Vlaminck afsteekt. Een onverdraagzame klaagzang over van alles en nog wat, van het soort dat je aan de toog van het meest volkse volkscafé hoort. Telkens als Erik een tegenopwerping geeft, is de reactie altijd dezelfde: “Ge kunt mijn kloten kussen!” De man fulmineert nu echt over alles en altijd even negatief. Op het eerste gezicht lees je het relaas van een onbeleefde bullebak van een man, maar wat uit zijn levensverhaal naar voren komt is een bepaald schuldbewustzijn en een nog altijd werkend geweten.

De wereld is niet helemaal verloren, laat ik met deze positieve noot eindigen.

Carrie door Stephen King
***

Na het loodzware voorgaande boek had ik behoefte aan iets lichters, en dan grijp ik graag naar een boek van Stephen King. Uit een ruilkastje nam ik een van zijn eerste en grootste successen mee, Carrie. Ik was er nog nooit toe gekomen het boek te lezen, maar heb uiteraard de film gezien. Echt spannend was het niet, omdat ik al wist wat er zou gebeuren. Heb me dus toegespitst op zijn manier van vertellen. Het verhaal van Carrie wordt verteld, doorspekt met proces-verbalen, getuigenissen van overlevenden én cliffhangers. “Twee uur later zouden hij en al zijn vrienden dood zijn”. Las ik er een aanklacht in tegen godsdienstwaanzin? En tegen het pesten van ‘andere’ mensen? Graag gelezen, hoewel dit niet zijn beste boek is, je merkt dat hij beter wordt naargelang hij ouder wordt en véél meer schrijft. Lees zeker 22-1-1963 over president Kennedy, pure klasse van een groot schrijver!

Hotel zonder sterren door Lara Taveirne
***

Goede fragmentarische structuur. Wat in het voorspel eventjes wordt aangehaald, wordt volledig uitgeklaard in de volgende delen. Zowel het verhaal van de dochter als de moeder komt aan bod, vroeger én nu. De mama is een hippietype, nooit content met wat ze heeft, altijd op zoek naar andere passies en liefdes. De dochter daarentegen wil opnieuw in contact komen met de persoon die ze liefhad in haar jeugd en tien jaar geleden voor het laatst zag. De nogal flauwe reden van hun breuk kom je al lezend te weten. Vooral in het begin van het boek ben ik onder de indruk van de taal, de metaforen en het gebruik van hetzelfde woord in twee opeenvolgende zinnen waardoor het verschillende betekenissen krijgt. En er zitten verdomd goede vondsten tussen. Maar naarmate het verhaal vordert kom ik die leuke woordspelingen niet meer tegen, en ook het verhaal vind ik wat langdradig worden.

Dit is trouwens mijn recensie van haar De kinderen van Calais (4 sterren).

Vals licht door Joost Zwagerman
***

In het begin bekoorde het boek me niet, ik dacht er zelfs even aan het weg te leggen. Het boek is dertig jaar oud en dat merk je. Het verhaal vond ik saai en traag, de woordkeuze en stijl oubollig. Het lezen van de eerste vijftig pagina’s nam zomaar eventjes vijf avonden in beslag, na tien pagina’s vielen mijn ogen gewoon dicht. Super slaappil! Maar op een bepaald moment kwam ik toch in het verhaal. Een student Nederlands ontmoet een prostituee, valt als een blok voor haar en komt in bovenaardse sferen van hevige verliefdheid terecht. Maar naarmate hij geconfronteerd wordt met de ene na de andere leugen van haar landt hij geleidelijk aan weer met beide pootjes op de grond.

De talrijke wendingen, de een al iets voorspelbaarder en geloofwaardiger dan de ander, maken het verhaal spannend. Ik bleef geïntegreerd verder lezen en zo werd het toch een leuke leeservaring.

Wat het hart verwoest door John Boyne
***

Ik dacht dat deze roman mijn Boyne-favoriet ‘De Grote Stilte’ van de troon zou stoten, maar dat is niet gelukt. De pluspunten? Dat je in een vlotte stijl en vaak humoristische dialogen leest over de eeuwenlange tirannie van de katholieke kerk in Ierland. Zestienjarig meisje zwanger? Excommuniceren, want die hoer verdient niet beter! Homoseksualiteit? Doodzonde! Homo’s sla je gewoon dood, perverten die ze zijn! Je vraagt je af hoeveel Ierse levens er zijn verwoest door hypocriete katholieke geestelijken die iedereen de les lezen maar er vaak zelf de kantjes van aflopen. Er zijn echter ook minpunten. Het boek barst van de overtoevallige en supervoorspelbare situaties. Ik zag pagina’s op voorhand aankomen wat er zou gaan gebeuren en dat is niet mijn definitie van grote literatuur. Boyne wordt voorspelbaar voor wie veel van zijn boeken leest. Enfin, ik geef hem nog één kans, binnenkort lees ik ‘De ladder naar de hemel”.

Gelezen boeken 2020 deel 1: de twee sterren

Wij, het schuim door Caro Van Thuyne
**

Echt niet mijn meug! Het eerste verhaal leest subliem en het bonusverhaal ook. Maar alles ertussenin vind ik één woordenkramerij. Ik krijg de indruk van een schrijfster die in de eerste plaats wil bewijzen over welke rijke woordenschat ze beschikt. Er zijn weinig substantieven te vinden die niet door een of meerdere adjectieven worden voorafgegaan. Die overdosis maakt alles zwaar om te lezen. Ook de stijl vind ik veel te overladen. Ik lees zinnen waarvan het onderwerp bestaat uit 25 woorden! Hoe meer ik vorder in de bundel, hoe meer ik me erger aan al die overdadige woordenbrij. Een voorbeeldje? “Rosalie kroop nu al anderhalf uur met een in de geplamuurde laag make-up gebikt enthousiasme van stijfgekleed gezelschapje naar echtpaar naar enkeling…” Op den duur geraak je die barokke, overdreven stijl zo moe. Koketteren met woorden en taal maakt een verhalenbundel nog niet goed. Tot hier mijn persoonlijke mening.

Dit is trouwens (en helaas) één van de tegenvallers in het lijstje gelezen boeken 2020 deel 1.

De liefde van een half leven door Eileen Chang
**

Het is weer van dat. Dit boek wordt hooggewaardeerd en ik vind er niks aan. In het nawoord zegt de vertaalster dat de gedetailleerde karakteristieke beschrijvingen van de innerlijke belevingswereld en het dagelijks leven de roman zijn typisch trage stijl en sfeer geven. En laat het nu net dat zijn waar ik over val. Dit boek is niet alleen saai, ook de schrijfstijl vind ik abominabel slecht. Een beginnend schrijver doet het beter. Ik vroeg me de hele tijd af hoe dat kwam, lag het aan de oorspronkelijke tekst of aan de vertaling? Ook de structuur is heel oubollig. Het boek stamt uit de late jaren 1960 en ik vind het nu al gedateerd. Kon meer dan de helft korter.

Eén lichtpuntje dan toch? Als tijdsbeeld kan de roman wel tellen. Hij beschrijft de totale afwezigheid van de sociale zekerheid in de jaren ’30 in China, met alle gevolgen van dien.

De reiziger door Ulrich Alexander Boschwitz
**

Niet onder de indruk van dit verhaal over de joodse zakenman Otto Silvermann. In november 1938 vlucht hij onder druk van de pogroms en spoort hij naar verschillende plaatsen in Duitsland. “Zo leer ik Duitsland nog eens kennen!”, grapt hij zelf. Een plezierreisje is het niet, want hij loopt voortdurend het gevaar gearresteerd te worden en in een concentratiekamp te belanden. Positief: het boek geeft een goed beeld van de onmenselijke zaken die joden tijdens de pogroms werden aangedaan. Negatief: een goede schrijver zou ervoor zorgen dat je met Otto en zijn angsten meeleeft. Dat deed ik dus niet, wellicht als gevolg van de schrijfstijl die ik vooral banaal en saai vond. Zou dat de reden zijn waarom het boek door verschillende Duitse uitgeverijen werd geweigerd? Zelfs na het herschrijfwerk van de huidige uitgever blijft er veel ruimte voor beterschap.

De zwemmer door Zsuzsa Bánk
**

Lang gedaan over deze roman van amper 300 pagina’s en dat is nooit een goed teken. Ik voelde me niet thuis in het boek en dat heeft alles te maken met de afstandelijke schrijfstijl. Ik voelde me bij geen enkel personage betrokken, ook al gaat het om een Hongaars gezin van vader en twee kinderen die door de moeder in de steek zijn gelaten. Niemand is gelukkig, ook de moeder in het westen niet. Zelfs als iemand van de personages verliefd wordt, vertelt Bánk alles heel objectief, zonder ook maar enig vlinder-in-de-buik-gevoel. Ik had moeite met de Hongaarse namen en ook met de opeenvolgende blokken tekst met witruimte ertussen. Elk blok gaat over iets anders en geeft telkens weer een knik in het verhaal. De belangrijkste min? Ik wil positief geraakt worden door een boek, hier voelde ik me vooral triest bij het lezen over ellendige levens. Niet mijn meug.

Vertel eens, wat vind je ervan?

Wat vind je van mijn overzichtslijst vond je van mijn reeks gelezen boeken 2020 deel 1? Welke recensie staat haaks op die van jou? Welke vind je totaal niet te pruimen? En welke volg je volledig? Laat weten, hieronder in het commentaarveld. Graag!

© C’bon

Ook geïnteresseerd in de volgende boekenlijsten? Even scanbaar en leesbaar?