Ode aan Hannah, een van mijn grootste passies

Ik heb mijn blog passievruchten genoemd, niet zonder reden. Want gepassioneerd ga ik door het leven en elke dag kom ik wel een of andere uitdaging tegen. Die verwelkom ik zelfs graag. Net zoals ik 22 jaar geleden letterlijk een van mijn meest uitdagende passievruchtjes heb verwelkomd: Hannah Van Hoecke, mijn oudste dochter.

Waarom deze blog over Hannah?

Omdat mijn hart overloopt van trots en moederliefde. Sinds vorige week mag Hannah zich, na een studie van vier jaar, master in de archeologie noemen. Een puike prestatie – mooi binnen de lijntjes  – die perfect bij Hannah past, want ik ken geen ander vechtertje zoals zij. Zo vastberaden als ze zich een doel heeft gesteld, zo blijvend gemotiveerd om dat doel te halen. My kind of girl!

Keuze te reuze? Dan gaat ze toch gewoon door!

Uiteraard heeft ze met dat ene masterdiploma niet genoeg, en ook hiermee is ze ‘My kind of girl’. Toen ze in het zesde middelbaar moest kiezen wat ze zou gaan studeren, ging daar een lange periode van piekeren aan vooraf. Ze had een vragenlijst ingevuld die peilde naar potentiële studierichtingen en daar sprongen niet minder dan vijftien verschillende interesses uit. Zo wordt kiezen moeilijk, niet? En zo wordt elke keuze inderdaad een beetje verliezen. Maar ze heeft haar hart gevolgd. Nog iets wat ik zo fantastisch vind aan dat meisje. Ze gaat voor wat ze wil. Nooit een meeloper geweest, niet toen ze klein was, niet in haar puberjaren, niet nu. Altijd een grenzeloze bewondering voor gehad.

Op naar master cultuurmanagement

Alles in verband met cultuur staat heel hoog op haar lijstje. Hannah houdt van cultuur, en dat is nog al iets waar ik zo blij om ben. We delen onze passie voor muziek, maar ook voor toneel. Hannah werkt al jaren achter de bar in de Minard en neemt elke mogelijke voorstelling mee. Ze werkt ook als vrijwilliger bij Festival van Vlaanderen en in de Handelsbeurs en schuimt tentoonstellingen af. Don, haar vriend, neemt ze dan mee op sleeptouw. Niet meer dan een logische keuze dus, dat extra jaartje cultuurmanagement in Antwerpen. Het zal haar later alvast meer professionele uitwijkmogelijkheden geven. Want archeoloog zijn, het mag dan avontuurlijk klinken, het blijft een job voor een universitair geschoolde arbeider, tussen ons gezegd en gezwegen.

Persoonlijkheid in het kwadraat

Dat is ons Hannah. Ze doet niets waar ze geen zin in heeft. Dat maakt haar niet altijd tot de gemakkelijkste, maar je weet tenminste wat je aan haar hebt. Rechtuit en eerlijk. En als ze iets zegt of belooft, dan kan je er vanop aan dat ze dat ook doet. Ik heb mijn meisje graag en ben zo trots als een pauw. Wat een doorduwertje! My kind of girl! Oeps, ik val alweer in herhaling … Maar geen erg, ik beschouw dat als een versterkende stijlfiguur.

En met deze positieve noot sluit ik alweer af. Tot de volgende.

Positieve reacties zijn altijd en van harte welkom!

© C’bon

Ook geïnteresseerd in deze blog?

Je KernTalenten kennen pusht je zelfvertrouwen

Een neen heb je, een ja kun je krijgen

 

Bewaren

Bewaren