Mijn viersterrenboeken 2017
Lijstjestijd, aflevering drie! Als ik goed kan tellen, is het nu – na de slechte een- en tweesterrenboeken en de driesterrenboeken – de beurt aan de viersterrenboeken 2017 die ik het voorbije jaar heb verslonden. Deze boeken zijn stuk voor stuk goed, ik heb ze allemaal met evenveel plezier gelezen. Ik hoef er maar gewoon naar te kijken om me te herinneren welke aangename indruk ze op me maakten toen ik ze aan het lezen was. Eerlijk? Ik vraag me af waarom ik ze geen vijf sterren heb gegeven. Hieronder maak je kennis met mijn 27 viersterrenboeken 2017. Meer dan een kwart van de 80 boeken die ik het voorbije jaar heb gelezen, gaf ik vier sterren. Mooie score.
Lijstjestijd: viersterrenboeken 2017
On Chesil Beach van Ian McEwan
Na dat verschrikkelijke “Ziek van liefde” weer eens een goede McEwan. In deze roman gaat het ook over ‘ziek van liefde’, of beter ‘ziek van seks’. Het verhaal situeert zich in de jaren ’60, nog voor de seksuele revolutie, en beschrijft de huwelijksnacht van een nog maagdelijk koppel. Edward weet niet wat te doen en Florence nog minder. Edward hunkert al meer dan een jaar naar een intiem samenzijn. Florence daarentegen voelt vooral afkeer voor fysieke intimiteit. Ze heeft totaal geen zin in seks, walgt van een tong in haar mond, en flipt helemaal wanneer ze die huwelijksnacht met sperma in aanraking komt. En dan is het alle hens aan dek en gedaan met de liefde. Het verhaal van de huwelijksnacht wordt doorspekt met flashbacks en dat leidt tot een heel goed opgebouwde spanningsboog. Ik voel het afgrijzen van Florence nog, uren nadat ik het boek uitgelezen heb neergelegd. Knap!
It van Stephen King
Uitgelezen op vakantie op een exotisch Grieks eiland. Goed boek alweer van rasverteller Stephen King. Ik hou echt van die man. Ik heb nu al een vijftal boeken van hem gelezen en hij heeft me nog geen enkele keer teleurgesteld. Integendeel zelfs. Dat teletijdmachineboek over John Kennedy (11/22/63) vond ik bijvoorbeeld nog beter dan deze. Mooi hier vind ik de gedetailleerde individuele verhalen van de zeven bevriende stumperds. Je leest over hun opgroeien – veel details zijn jeugdherinneringen van King -, hun thuissituatie, hun gezamenlijke horroravontuur als ze 11 zijn en wat er gebeurt als ze 27 jaar later opnieuw samen komen om het kwaad te bestrijden. Kriskras door elkaar verteld. De clou van het elfjarige avontuur kom je pas te weten in de allerlaatste pagina’s. 1.150 pagina’s lang houdt het verhaal je in de ban, en na het beëindigen ervan blijven de fantasiebeelden nazinderen. Ja, dat noem ik straf.
Mockingbird Songs van R.J. Ellory
Gelukkig weer een goede Ellory, na zijn verbijsterend slechte voorlaatste boek – Een Circus van Schimmen –, dat was een echte miskleun. Mijn lievelingsroman van hem is Bekraste zielen. Daarin vertelt hij het gewelddadige verhaal van twee broers met dezelfde mama maar verschillende papa’s. Qua karakter zijn ze zo tegengesteld als wit en zwart. De ene is een echte engel, de andere een ware duivel. De vraag of karakters worden gevormd door de genen of door de opvoeding werd in die roman subliem en psychologisch sterk uitgewerkt. Hier krijg je het ietwat gelijkaardige verhaal van twee broers die verliefd worden op dezelfde vrouw. Bovendien is de oudste jaloers op de jongste omdat die door zijn veel aangenamer karakter altijd meer liefde en aandacht heeft gekregen. Combineer dat met ongecontroleerde wraakzucht en machtsgeilheid en je krijgt de poppen aan het dansen. Mooi gestructureerd verhaal. Spannend en menselijk.
De bruggen van Madison County van Robert James Waller
Jaren geleden was ik weg van de film, van dit mooie tragisch-romantische verhaal met twee van mijn favoriete acteurs in de hoofdrollen, Meryl Streep en Clint Eastwood. Perfect gecast trouwens, want je ziet de vonken heen en weer schieten op het scherm. Nu eindelijk het boek gelezen. Eerlijk? Ik vond de film beter en dat gebeurt zelden of nooit. Enkel de verfilmingen van Sophie’s Choice en The French Lieutenant’s Woman, toevallig allebei met Meryl Streep in de hoofdrol, vond ik beter dan het boek. Dat betekent niet dat ik dit boek slecht vind, veeleer een romantisch zomers niemendalletje. Wel mooi van structuur, die verschillende hoofdstukken afwisselend beschreven vanuit zijn of haar perspectief. En die foto’s van de bruggen vind ik een welgekomen extra. Goed, zonder meer. Maar omdat het einde me toch wel wat deed, geef ik dit vlot lezende verhaal vier sterren.
De geschiedenis van de liefde van Nicole Krauss
Dit boek is er inderdaad een om minstens twee keer te herlezen, want de verhaallijnen waaieren alle richtingen uit en zijn vrij moeilijk te volgen. Alles wordt kriskras door elkaar verteld en met tijd en geschiedenis wordt los omgesprongen. Bovendien vertellen de hoofdpersonen niet alleen over hun eigen leven, maar verzinnen ze er ook van alles bij. Dat maakt het soms moeilijk om uit te maken wat nu echt is en wat fictie. Het lijkt wel een whodunit maar dan rond de vraag: wie schreef het boek ‘De geschiedenis van de liefde’? Origineel verhaal, geschreven in een mooie stijl en niet zo gemakkelijk weg te leggen, want je wilt per se weten hoe alles in elkaar zit. En geloof me vrij: de uitkomst wordt pagina na pagina verrassender. Graag gelezen, want ik houd van boeken over boeken én over de liefde.
Zaterdag van Ian McEwan
Genoten heb ik van dit boek, maar niet meteen van bij het begin. Ik moest wennen aan die trage en gedetailleerde schrijfstijl van Ian McEwan. In Zaterdag beschrijft hij het verloop van één dag in 326 pagina’s vol kleine lettertjes. Het verhaal is logisch opgebouwd: een banale botsing ’s morgens leidt tot miserie ’s avonds. McEwan beschrijft niet alleen wat er die dag gebeurt, maar associeert grenzeloos en vertelt anekdotes uit het familieverleden. Na een aantal pagina’s bevond ik me plots geïnteresseerd en met stijgende bewondering, zelfs verwondering, in het midden van een spannend verhaal. McEwan heeft het over het talent van zijn dochter-dichteres en beschrijft dat met eruditie. Hij beschrijft een optreden van zijn zoon-bluesgitarist met grondige muzikale kennis. Hij beschrijft operaties van een neurochirurg met enorme precisie. Ondersteboven ben ik ervan. Hoeveel studie moet het hem gevergd hebben om die kennis te vergaren. Het leest nog vlot ook.
Annie Dunne van Sebastian Barry
Niet zo goed als ‘De geheime schrift’ maar toch niet te versmaden, dit verhaal over een ongehuwd besje, mét bochel. Annie Dunne heeft een ongelukkig leven achter de rug. Nu woont ze in een vervallen en armoedige boerderij samen met haar even oude nicht. Beide dames bezitten vrijwel niets, werken van ’s ochtend vroeg tot ’s avonds laat en kruipen vervolgens doodmoe in bed. Wanneer twee kinderen een aantal weken komen logeren barst die vertrouwde wereld uiteen. Tijden veranderen en Annie heeft het er moeilijk mee. Je voelt dat er iets tragisch zal gebeuren, maar wat? Barry weet de onderliggende spanning en dat naderende onheil subliem, indringend én poëtisch op te bouwen. Ook hier krijgen we Ierse geschiedenisles aan de hand van Annies herinneringen en mijmeringen. Opvallend: er lopen enorm veel depressieve, demente en krankzinnige personages rond. Typisch voor het Ierse platteland en het kille, regenachtige klimaat?
Wat me lief was van Siri Hustvedt
De vrouw van Paul Auster kan schrijven. Ook zij smokkelt een aantal magisch-realistische elementen in haar roman en komt daar goed mee weg. Ik heb dit lijvige boek graag gelezen, 477 pagina’s lang, zonder ook maar één slechte pagina. Dat alleen al verdient een compliment. De roman gaat over menselijke relaties, tragische gebeurtenissen – een zoontje van elf sterft – en hoe met dat verlies en elkaar wordt omgegaan. Rechtlijnig opgebouwd verhaal, eenvoudig chronologisch verteld, en ook dat is aangenaam om te lezen. De psychologie van de personages is super uitgewerkt. Er zijn een behoorlijk aantal kosten aan diverse karakters en je vraagt je voortdurend af wat er aan hen scheelt. Vooral de nog levende zoon heeft een uiterst intrigerend karakter. Wat is er toch mis met die jongen? En vooral, hoe komt dat, aan wie ligt dat? Die schuldvraag is opvallend aanwezig. Beklijvende roman.
Perfecte stilte van Thomas Verbogt
Tweede boek dat ik lees van Verbogt en alweer ben ik diep onder de indruk. In korte hoofdstukjes vertelt hij het verhaal van David, het ene eenvoudige woord na het andere, de ene eenvoudige zin na de andere. Zalig om te lezen. De stukjes zorgen ook voor een langzaam leestempo. Het verhaal kort: in zijn jeugd maken David, Valerie en Simon deel uit van een hecht vriendendriespan. Op een dag springt Valerie niet zoals vanouds over het nauwe steegje naar het dak waar Simon en David zich bevinden, maar wel recht naar beneden, de dood tegemoet. Ook Simon pleegt zelfmoord. David begint een leven waarin hij constant verweesd achter zich kijkt om te zien waar Valerie en Simon zich bevinden. Hij weet waarom Valerie is gesprongen en zeult dat geheim levenslang met zich mee. Mooi beklemmend verhaal. Verbogt is dichter en dat lees je. Uit het boek gelicht: ‘Bedachte gedachte’.
Stella Maris van Joseph O’Connor
Al lezend dingen opsteken, daar hou ik van. Deze aangrijpende historische roman heeft me geleerd hoe verschrikkelijk de hongersnood en de schrijnende armoede op het Ierse platteland waren in 1847, toen twee miljoen Ieren door honger stierven. Met veel inlevingsvermogen laat O’Connor zowel de verbitterde Ieren als de Engelse grootgrondbezitters aan het woord. En dat allemaal via een verhaal – met de nodige flashbacks – over een bootreis van een maand van Ierland naar Amerika. Ook op de boot bevindt zich letterlijk een muur. De 15 rijkaards op het eerste verdiep krijgen allerlei lekkers geserveerd. De arme verschoppelingen in het ruim bezwijken met hun halve liter water en één beschuit per dag van de honger en uitputting of sterven aan ziektes als tyfus, scheurbuik of cholera. Deze thriller – er wordt inderdaad iemand vermoord – houdt je van de eerste tot de laatste bladzijde in de greep. Verrassend einde.
De vlucht van Jesús Carrasco
De vlucht deed me sterk denken aan het relaas van papa en zoon in The Road. Maar dit boek vind ik stukken beter. Je leest het verhaal van een jongen – leeftijd en naam onbekend – die op de vlucht is. Waarom hij dat doet wordt pas later duidelijk, en dan nog tussen de lijnen door. De jongen komt een oude geitenhoeder tegen die zich over hem ontfermt. Je krijgt als het ware een apocalyptisch (toekomst?)beeld van een droge, dorre, hete, nagenoeg uitgestorven wereld, waarin je reddeloos verloren bent als je geen water of schaduw vindt. En die elementen worden steeds zeldzamer. Dat gecombineerd met de onmenselijke, immorele en gewelddadige “anderen” maakt het boekje donker. Maar het rijke proza is meesterlijk. Dat de mens ook altijd vindingrijk en weerbaar blijft, tegen alle problemen en gevaren in, maakt de boodschap draaglijk. Graag gelezen.
Brandlucht van Erik Vlaminck
Groot schrijver, die Erik Vlaminck. Ik houd van dat sappige Vlaams dat in al zijn teksten vervat zit, die typisch Vlaamse uitdrukkingen. Ik lees wat de personages zeggen en denken, en opeens schiet me een uitspraak van mijn vader of moeder door het hoofd, in krek dezelfde bewoordingen. Leuk om hen nog eens te ‘horen’, al lezende. Het verhaal is super: drie generaties vrouwen – oma, dochter en kleindochter – hebben elk af te rekenen met hun eigen demonen. Allemaal direct of indirect het gevolg van het mislukte huwelijk van grootmoeder en grootvader. Drie verhalen ook over drie verschillende brandhaarden, de een al tragischer dan de andere. Je krijgt echt medelijden met de personages en vraagt je tijdens het lezen af: hoe kunnen mensen zoveel praten, en toch de belangrijke zaken voortdurend uit de weg gaan. Alle verhaallijnen komen samen in een sterk einde. En olifant Jumbo vergeet ik nooit meer.
Suikerspin van Erik Vlaminck
Erik Vlaminck gezien en gehoord in een lezing. Mocht hij ooit geconfronteerd worden met een writer’s block dan kan hij zo conferencier worden. Zalig om naar die man te luisteren! Naar zijn levensverhaal, zijn Dikke Freddy-columns, zijn tragische daklozenmonoloog die hij bracht als een volleerd acteur. Suikerspin gekocht, gelezen en goed bevonden. Veel van wat hij vertelde, las ik in het boek: waarom hij van de kermis houdt, en dat hij alleen maar schrijft over wat hij zelf heeft meegemaakt omdat hij totaal geen fantasie heeft. Dat laatste kan ik beamen: zijn inscriptie in Suikerspin luidt: ‘Alstublieft’, in Brandlucht maakte hij er ‘Hartelijk’ van. Ik verwacht toch iets meer van een groot schrijver, want dat is hij. In zijn sappige Vlaams ontsluiert hij een familiaal geheim dat al eeuwen verborgen is gehouden. Mooi, spannend, fijne personages en wat een humor! Zijn uitspraak “Vrouwen zijn crapuleuze serpenten!” vergeet ik nooit meer.
A History of Loneliness van John Boyne
Veruit het meest aangrijpende boek van Boyne dat ik heb gelezen. In dit fragmentarisch vertelde verhaal pingpongt Boyne voortdurend met de tijd en bouwt zo het verhaal van priester Yates geleidelijk aan op. Het lijkt wel een misdaadverhaal, wat het in se ook is. De geschiedenis is inderdaad niet zo fraai. Het boek klaagt het wijdverbreide kindermisbruik in de Ierse kerk aan, het negeren, verzwijgen en verdoezelen ervan in vroeger jaren. Iedereen wist ervan — hogere katholieke prelaten én lagere geestelijken — maar besloot gewoon weg te kijken. Tot dat door de ontstellend hoge misbruik- en zelfmoordcijfers niet langer mogelijk was. En hoewel het einde voorspelbaar is, kreeg ik toch die brok in de keel en tranen in de ogen. Sterk boek. Ook al omdat Boyne erin slaagt met één zinnetje te duiden hoe het er nu aan toe gaat: communieles wordt altijd gegeven in aanwezigheid van een van de ouders.
Een ongenode gast van R.J. Ellory
Een keer een andere Ellory. Het gaat hier niet zozeer over een psychotische seriemoordenaar of een corrupte politieagent. Wel om het verhaal van een vrouw die wordt geconfronteerd met de onbekende geschiedenis van haar al lang gestorven vader. Twee zaken stellen haar leven op zijn kop. Ze krijgt het bezoek van een oude kennis van haar vader die nieuws over hem brengt. De volgende dag ontmoet ze een jongeman die haar vlinders in de buik bezorgt. Geleidelijk aan komt het levensverhaal van de vader naar boven – verteld op een toch wel originele manier – met alle verrassende en overdonderende geheimen van dien. Meeslepend. Elke pagina wordt de dreiging groter, vaster en concreter. En het gaat niet over horror of thriller maar om iets veel subtielers. Het gevaar dat je dingen uit het verleden te weten komt die je misschien niet wilt weten. Dat gebeurt uiteraard. Knap. Romantisch einde ook nog!
De kinderen van Calais van Lara Taveirne
Een debuut – trouwens zoveel beter dan Het smelt van Lize Spit – over een tragisch gegeven: 15-jarige Violaine gooit zich van de kliffen in Cap Blanc-Nez. Haar even oude hartsvriendin Lillith beslist op het allerlaatste moment niet mee te springen, maar te kiezen voor het leven. Niet zozeer het hare, wel dat van baby Vieux-Roseken. Hoe alles in mekaar zit, waarom Violaine springt en Lillith niet en wat volgt, wordt fragmentarisch verteld, zeker in het begin wanneer verschillende vertelperspectieven aan het woord zijn. Zodra Vieux-Roseken aan het woord komt, wordt alles pagina na pagina duidelijker. Het verhaal gaat om verschillende soorten liefde, tussen moeder en dochter, tussen hartsvriendinnen, tussen vrouw en man, en tussen vrouw en vrouw. Ook de liefde voor taal komt tot uiting. Je merkt aan de beeldende en mooie schrijfstijl dat Lara Taveirne germaniste is. Supermooi vind ik ook de cover!
De tijdelijke gentleman van Sebastian Barry
Relaas van een ongelukkig huwelijk. Als Mai’s vader haar vriend Jack ontmoet, geeft hij haar de raad hem te laten vallen, want “die brengt alleen maar ongeluk”. Diepverliefde Mai legt die raad naast zich neer en trouwt met haar Jack: lieve man, daar niet van, maar ook een gokker en drinker. Door het gokken verliezen ze hun prachtige huis, door het drinken verliezen ze elkaar en hun kinderen. Mai evolueert van getalenteerde vrouw naar een dronken en angstig wrak. Jack schrijft zijn levensverhaal terwijl hij na de dood van Mai in Afrika werkt voor de VN. Zijn Afrikaanse en Ierse verhaal wisselen elkaar af. Het verhaal is in het begin moeilijk te volgen, maar eens die Ierse historie op dreef komt, ben je verkocht. Barry kan prachtig poëtisch schrijven, door zijn empathisch vermogen is het een plezier over de beschreven relaties en gevoelens te lezen. Ook de oorlogstaferelen zijn subliem.
Gone Girl van Gillian Flynn
Typische vakantielectuur, gelezen op een Grieks eiland. Een van de betere thrillers door de diepzinnige psychologische karakterisering van de hoofdpersonages en de structuur vol variatie. Het verhaal wordt achtereenvolgens verteld vanuit het gezichtspunt van de echtgenoot en dan weer van de echtgenote. En dan opnieuw telkens afwisselend. Elke pagina duikt er een nieuw detail op waardoor je het beeld van de verhouding tussen die twee dat je in je hoofd had, weer moet bijsturen. Vlot lezende pageturner met een meer dan verrassende plot. Hoeft toch niet meer te zijn?
Een heel leven van Robert Seethaler
Tussen die prachtige brieven uit Genua door, had ik zin in een dunner boekje. Ik ging voor deze en dat bleek een goede keuze. Op amper twee uur leestijd krijg je de belangrijkste gebeurtenissen uit het vrij tragische leven van een man voorgeschoteld. De man die hem als wees in huis neemt slaat hem gebrekkig, hij verliest zijn geliefde nog voordat ze getrouwd zijn, gaat vechten in WOII en belandt vijf jaar in een Russisch krijgsgevangenenkamp, laat de kans op een latere liefde links liggen, enzovoort enzoverder. Het hoofdpersonage deed me af en toe aan Stoner denken. Ook hij ondergaat zijn leven gelaten en passief, met alle trieste gevolgen van dien. Boek is geschreven in een opvallend mooie stijl. Met weinig woorden weet de schrijver een empathisch beeld te geven van een ingetogen en weinig communicatief man. Ik heb heel geïnteresseerd zitten lezen.
Wat je ziet als je valt van Rebecca Wait
Mooi debuut. Roman over de zelfmoord van een zoon en hoe de familie — broer, zus, vader, moeder — ontwricht verder leeft. Elk van hen verwerkt het gebeuren op zijn eigen manier. Broer vlucht weg zonder adres na te laten, zus eet zich te pletter en wordt op school gepest, moeder maakt voortdurend het huis schoon en vader creëert houten figuurtjes in zijn schuurtje. Via flashbacks en via brieven van de jongste zoon aan zijn vader kom je meer te weten over de voorgeschiedenis. Over de depressie waarin de oudste zoon terechtkomt en zijn opeenvolgende zelfmoordpogingen. Triest, beklemmend verhaal in een heldere en toegankelijke schrijfstijl. Onder meer door de humor nooit melodramatisch, en dat is positief. Tijdens het lezen zat ik wel te denken: Anna Enquist zou zeker en vast nog meer psychologische diepgang hebben voorzien. Maar geen erg, de psychologische uitwerking in deze roman is meer dan voldoende.
Verman je van Filip Rogiers
‘Verman je’ is een keigoed geschreven verhaal. Ik was onder de indruk van het gepolijste en virtuoze taalgebruik, veel meer dan van het verhaal zelf. Dat kan ik samenvatten in de volgende zin. Man vindt job en vriendin, en verliest beide dan ook weer. Af en toe zat ik te denken: er staat nu echt geen woord te veel in deze roman. Sec, bondig en to the point beschreven, zo helemaal anders dan de zaken die ik zelf schrijf. De inhoud past ook wel bij wat ik professioneel doe: ik help mensen bij het schrijven van een overtuigende sollicitatiebrief. Nodig in het huidige harde arbeidscircuit waar voor werknemers het volgende credo lijkt te gelden: “Ervaring is noodzakelijk, geschiedenis onwenselijk”, en “De mens mag de werknemer niet in de weg zitten”. Sterke impliciete aanklacht van Rogiers, ook tegen het toenemende gebrek aan privacy, echter zonder vermanend vingertje. Knappe roman.
Wil van Jeroen Olyslaegers
Beklijvende pageturner. Bij het lezen van ‘Wil’ dacht ik regelmatig aan ‘Oorlog en terpentijn’ van Stefan Hertmans. Beide romans geven de oorlogsmemoires weer die een grootvader aan zijn kleinkinderen heeft nagelaten. Maar daar houden de gelijkenissen zo ongeveer op. Het verhaal van Hertmans situeert zich in WOI in Gent, dat van Olyslaegers in WOII in Antwerpen. Vooral stilistisch is er een enorme kloof tussen de boeken. Het taalgebruik van Hertmans is verfijnd, verheven en literair. Dat van Olyslaegers is duidelijk Vlaams en zit vol venijnige volkse taal. Hoofdpersoon Wil raakt betrokken bij zowel het witte verzet als de zwarte collaboratie, en moet zijn morele keuzes daar voortdurend aan aanpassen. De gevolgen van zijn houding van tweezak beïnvloeden zijn hele leven en zelfs de generaties die volgen. Die vage lijn tussen goed en slecht vind ik een heel interessante insteek: niets, maar dan ook niets, is zwart-wit.
Swing Time van Zadie Smith
Twee dochters uit gemengde huwelijken worden al op jonge leeftijd hartsvriendinnen. De ene kiest voor een leven als danseres. Als dat door omstandigheden niet lukt – familie, ras, kleren, niet-aanwezige vader, afwezigheid van dat ene sprankeltje geluk – wordt ze een verbitterde alleenstaande moeder. De andere wordt de slaafse assistente van wereldster Aimee. Die doet me trouwens aan Madonna denken. Swing Time gaat over hoe het is zwart te zijn én over het feit dat je je afkomst niet van je af kunt schudden. Door de korte hoofdstukken raas je als een trein doorheen dit dikke boek. Ook de verrukkelijke manier hoe Zadie omgaat met woorden, hoe ze plaatsen, mensen en situaties empathisch beschrijft, maakt dit boek de moeite waard om te lezen. Alleen jammer dat de persoonlijke assistente haar lot zo passief ondergaat. Van een hoofdpersonage verwacht ik toch iets meer dynamiek.
Ons soort mensen van Juli Zeh
Wat mensen elkaar toch allemaal kunnen aandoen omwille van oude rekeningen die nog moeten betaald worden, van vetes die het gevolg zijn van gebeurtenissen die zich al bijna een mensenleven geleden hebben afgespeeld. Zeker in plattelandsgemeenten als Unterleuten waar mensen te veel tijd lijken te hebben om via allerlei soorten manipulaties hun zin door te drijven. In het boek denkt iedereen, zij geboren en getogen in Unterleuten en de recent ingewekenen, dat zij gelijk hebben en dat altijd zullen hebben. Dat grote gelijk leidt tot onmenselijke daden. Alle intriges krijgen een pittige beschrijving en elk personage in het boek is perfect uitgewerkt. Eigenlijk leef je mee met iedereen in het boek en kan je je vinden in hun situatie en argumentatie. Sterk! Al lezend ook weer wat opgestoken van het leven in de DDR na de val van de Muur. En daar hou ik van.
Zo begint het slechte van Javier Marías
Mooi boek, gelezen in amper drie dagen. Voor een boek van 500 pagina’s kan dat tellen. Ik hou van een verhaal met een goede, niet te rechtlijnige plot en een ontknoping waar je 450 bladzijden lang naar uitkijkt. Zeker als het verhaal gesitueerd is in een land dat je niet zo goed kent, en je al lezend alweer wat opsteekt. Hier over de tijd voor en na de dood van de Spaanse dictator Franco. Een tijd waarin zijn aanhangers hun fascistische verleden proberen te verdoezelen. Een tijd van vrijheid op allerlei gebied, zeker op het vlak van seks. Sinds het lezen van dit boek weet ik ook dat echtscheiding tot lang na de dood van Franco verboden was in Spanje, en dat dat onnoemelijk veel leed veroorzaakte. Vier sterren in plaats van vijf omdat ik sommige passages te langdradig vond vol “weemoedig gemekker”. Maar dat ligt aan mijn ongeduldige natuur.
Graailand van Peter Mertens
Ik voel bewondering voor dit 400 pagina’s tellende politiek traktaat. Ik lees vrijwel nooit non-fictie, maar als het allemaal is zoals dit, dan doe ik graag verder. In Graailand staat geen enkele zin waar ik niet mee instem. Ik zeg het duidelijker, zoals ook elke zin in het boek niet mis te interpreteren is: ik heb me er op betrapt instemmend te zitten knikken bij alle zinnen in dit boek. Als dit extreem links is, wel dan heb ik nog iets gevonden waar ik extreem in ben. Dit is niet extreem. Dit zijn puur menselijke redeneringen en argumenten waarom het in de maatschappij zo moeilijk is voor velen en zo gemakkelijk voor een select 1%-groepje. En waartoe het maatschappelijk allemaal kan leiden als er niets aan gedaan wordt. Topboodschap in een vlotte en eenvoudige taal geschreven, met tal van verduidelijkende voorbeelden. Volgens mij? Verplicht voer voor iedereen die kan lezen.
Zink van David Van Reybrouck
Eerst ‘Moresnet’ van Philippe Dröge lezen en dan ‘Zink’ van Van Reybrouck. Dat is de enige juiste volgorde. Wat van Reybrouck niet vertelt, want hij schrijft een stuk gebalder, vul je in met de info die je uit ‘Moresnet’ haalt. Al vanaf de eerste pagina valt op hoeveel mooier de stijl van Van Reybrouck is. Hij schrijft een verhaal in zinnen van weinig woorden, maar zegt tegelijk zoveel. Dat is wat een tekst literair maakt. Hij vertelt het verhaal van Moresnet aan de hand van het levensverhaal van een inwoner ervan. Emil heeft in zijn leven vijf verschillende nationaliteiten gehad omdat de grens van het gebied waar hij woonde steeds wijzigde. Mooie switch tussen documentaire – het objectieve verhaal over het driehoekige gebied – en verhaal van Emil, één lijdensweg al meteen vanaf dag 1. Mooie neerslag van wat de grote geschiedenis met het leven van de kleine mens doet.
© C’bon
Ook geïnteresseerd in mijn boekenrecensies van 2016?
